Są takie posty, nad którymi myślę tygodniami. Są też takie, które powstają w chwilę, nieplanowane wcześniej. Dzisiejszy jest z tych drugich. Wystarczyło, że zasłonka poszła do prania, bo zbyt długo już służyła za ścierkę do rąk małej Ł. i rekwizyt do chowania się. Przestawiłam kilka drobiazgów na parapacie kupionych gdzieś przelotem za 3 zł, wstawiłam wiechcie ze spaceru i voila. Zrobiło się tak lekko i przestrzennie, że zastanawiam się, czy wieszać je z powrotem. 

Dziękuję Wam bardzo za wszystkie opinie w kwestii dylematu półkowego. Po podliczeniu głosów z bloga, Insta i Facebooka powinnam wybrać półkę numer 1. Chyba już podjęliśmy decyzję, ale narazie potrzymam Was jeszcze w niepewności. Na razie i tak musieliśmy odłożyć zakupy ze względu na chorobę, która dopadła całą rodzinę. A wśród półkowych skarbów moje grudniowe prezenty - nożyczki i klepsydra.

Muszę się także pochwalić. Post "Szaro to widzę" znalazł się na łamach magazynu "Czas na wnętrze" w rubryce HIPERblog. Bardzo cieszę się z tego wyróżnienia, zwłaszcza w tak przemiłym towarzystwie: Renaty, Diany i Kasi. To druga publikacja mojego mieszkania na łamach prasy, wcześniej mój kąt jadalny został opublikowany w "Świecie Rezydencji i Ogrodów", o czym pisałam tutaj.

Do usłyszenia,

Nie od dziś wiadomo, że z decyzyjnością mam poważne problemy. Dwa to za duży wybór, a że lubię analizować to przeróżne dylematy dosłownie spędzają mi sen z powiek. Można by uznać, że wyszukuję sobie problemy, ale ja po prostu lubię zmiany. Czy mogę Was znowu prosić o radę? Od dawna planuję zmienić półkę kuchenną i wybór ograniczyłam do dwóch opcji. Miejsce docelowe TUTAJ, oczywiście od tego czasu trochę się zmieniło, aranżacja także będzie inna.

1. EKBY GALLO/EKBY JÄRPEN

2. EKBY VALTER/EKBY ÖSTEN

Na pewno zmienią się trochę proporcje. Obie półki mają szerokość 79 cm w porównaniu do 67. W pierwszej opcji półka jest też znacznie dłuższa - od szafek kuchennych niemalże do końca nożyc.

Z góry dziękuję za każdą wskazówkę i życzę udanej weekendu,

Są takie rzeczy, o których marzymy latami, czasem tylko po co, żeby „gonić króliczka”. Czasem samo marzenie czy oglądanie inspiracji wystarcza, bywają jednak takie okazje, które umożliwiają spełnienie marzenia. Dawno temu postanowiłam, że na 30 urodziny chciałabym dostać Kitchen Aida i tak o to w zeszłym miesiącu otrzymałam swój superhiper robot kuchenny. Przypłynął prosto z Ameryki, ze sklepu Made in USA.

Nie obyło się bez dumania latami, jaki kolor wybrać. Dzięki Waszym bardzo licznym opiniom zarówno na blogu, jak i na Facebooku zdecydowałam się na kolor Onyx Black, czyli po prostu czarny. Decyzję podjęłam w październiku, żeby prezent dotarł na czas drogą morską i w tym czasie kilka razy zdążyłam zwątpić w słuszność wyboru. Przecież cały czas planowałam biały! Moje obawy były jednak niesłuszne. Ani nie przytłacza kuchni, ani (jak dotąd) nie jest uciążliwy w utrzymaniu . Z resztą same zobaczcie.

Chwilę zajeło mi, żeby go przetestować. Bałam się, że obsługa będzie skomplikowana. Nic bardziej mylnego. Jedna wajha do obrotów, druga do podnoszenia i blokowania.

Na pierwszy ogień poszło ciasto drożdżowe, a konkretnie szwedzkie bułeczki cynamonowe, tzw. KANELBULLAR. Mój Kicuś w parę sekund wymieszał wszystkie składniki, więc zrobienie bułeczek skróciło się do kilku minut. 








A same bułeczki...niebo w gębie. Najlepsze są jeszcze lekko ciepłe ze szklanką mleka. Przepis dostałam od świeżo UPIECZONEJ mamy – Agutka.



Przede mną jeszcze sporo zabawy. Do przetestowania mam kilka mieszadeł i zestaw przestawek FPPA do mielenia mięsa, tarcia, szatkowania i przecierania warzyw i owoców.

Nie myślcie, że Kicuś ma fotogeniczny tylko lewy profil - po prostu takie zdjęcia zrobiłam. Oczywiście będę Was jeszcze zarzucać innymi ujęciami, macie to jak w banku.

Ciekawa jestem, czy wolicie gonić czy złapać króliczka i co jest Waszym króliczkiem?

Ściskam,

Ostatnio coraz bardziej brakuje mi twórczych działań, machania pędzlem, szycia na maszynie czy projektów DIY. Niestety wieczorami zwykle nie mam już na nie siły i z kubkiem herbaty prędzej nadrobię zaległości na blogach niż wyciągnę farby. 

Wczoraj jednak było inaczej. Kupiłam w końcu w pasmanterii tamborek, wyciągnęłam mój „nieład twórczy” i zainspirowana pięknymi łapaczami snów dostępnymi w internecie zrobiłam swój – wyjątkowy, bo dla mojej córeczki. Włożyłam w niego całe serce (i zawartość kredensu). Mam nadzieję, że spełni swoją funkcję i Łucja będzie spać spokojnie, bez zbyt wielu pobudek.

Wyszedł taki, jak chciałam - delikatny i dziewczęcy. Powinien pasować do innych planowanych dodatków w pokoju. 

Jak zrobić materiałowy guzik - tutaj.

Ściskam,